WYNIKI WWE ROYAL RUMBLE 2018

Gala WWE Royal Rumble 2018 jest już za nami. Jesteście ciekawi wyników? W takim razie zapraszam do czytania!

KICK-OFF

Kalisto, Lince Dorado, and Gran Metalik vs. TJP, Gentleman Jack Gallagher, and Drew Gulak

Pierwsza walka gali Royal Rumble 2018 należała do luchadorów oraz trzech jakby nie patrzeć losowo zestawionych ze sobą zawodników.

Początek walki był bardzo statyczny, nie działo się nic specjalnego, dwie marne próby przypięcia Kalista przez Drew Gulaka i walka w parterze na zmianę, to z pewnością nie był wymarzony start żadnego z fanów. Później doszło do zmiany, gdzie do ringu wszedł Gallagher oraz Gran Metalik. Sama zmiana nie przyniosła właściwie nic, bo tak jak nic się specjalnego nie działo przed zmianą, tak nic się nie działo po zmianie. Następnie doszło do zmiany i wprowadzenia ostatniego zestawu zawodników, czyli TJP oraz Lince Dorado. Walka nabrała delikatnie na tempie, ale nie specjalnie dużo. Z pewnością momentem przełomowym tej walki (a zarazem najpiękniejszą akcją tego kick-offu) był triple moonsault. Po tej akcji, walka nabrała tempa. Co prawda ciągle były momenty wolniejsze, ale już się zrobiło ciekawiej – odrobinkę. Po tej akcji, pomimo iż wykonali ją luchadorzy, walka należała do drugiej drużyny, śmiało można powiedzieć że tej złej. Przez pewien czas mieli oni kontrolę nad walką, aż do momentu nieudanego splasha Gentelmana Jacka Gallaghera. On zmienił wszystko. Do gry weszli luchadorzy, dając nam z pewnością taki wrestling, do jakiego w pewnym stopniu przyswoiliśmy już z dywizji cruiserweight – szkoda że druga drużyna nam tego nie dała na tyle na ile by mogła. W pewnym etapie walki w ringu zostali tylko TJP i Kalisto. TJP próbował z zaskoczenia wykończyć Kalista, jednakże nic z tego nie wyszło. W końcu krótkiej walce pomiędzy dwoma Panami, Kalisto w kontrze wykonał finsher – Salida del Sol, kończąc tym samym walkę.

Zwycięzcy – Kalisto, Lince Dorado, and Gran Metalik

Luke Gallows and Karl Anderson vs. The Revival (Scott Dawson and Dash Wilder)

Drugą walką uraczyli nas członkowie Bullet Club mierzący się z The Revival. Walka była sama w sobie rewanżem po łomocie jaki dostali The Revival na 25-leciu RAW.

Walka rozpoczęła się od bardzo wyrównanego pojedynku. Panowie nawzajem przekazywali sobie ciosy, tworząc walkę dynamiczną i przyjemną dla oka. Przez część walki mieliśmy równy pojedynek, jednakże w pewnym momencie The Revival postanowiło skupić się na lewej nodze Karla Andersona. Przez fakt że skupili się na jego nodze, Karl Anderson przez resztę walki miał z nią na tyle wielki problem, że nie był w stanie przez długi czas wyprowadzić żadnej kontry. Ten fakt idealnie wykorzystywało The Revival. Pomimo wielu nieudanych prób wydostania się z opresji, w końcu się udało. Karl Anderson zmienił się z Lukiem Gallowsem który po wejściu do ringu, krótko mówiąc – pozamiatał (wyglądało to podobnie jak za czasów tag teamu Big Cassa z Enzem Amore, kiedy to Big Cass w podobny sposób rozprawiał się z rywalami po wejściu do ringu). Jednakże pomimo zdobycia ogromnej przewagi przez niego, zmienił się on z bardzo osłabionym Karlem Andersonem – wielki błąd. Karl po wejściu od razu przez swoją nogę zaczął być dewastowany i pomimo iż wydawało się że Magic Killer zakończy walkę, to do tego nie doszło. Po chwili Luke Gallows znalazł się poza ringiem by zaraz potem wlecieć w stalowy narożnik. W ringu jednakże pozostał jeszcze Karl, który przez swoją nieuwagę został przerolowany i przypięty do trzech, co zakończyło ten pojedynek.

Zwycięzcy – The Revival (Scott Dawson and Dash Wilder)

UNITED STATES CHAMPIONSHIP – Bobby Roode (c) vs. Mojo Rawley

Trzecia a zarazem ostania walka kick-off’u gali Royal Rumble 2018 należała do mistrza Stanów Zjednoczonych Bobbiego Rooda oraz jego początkowego nieznanego przeciwnika, którym okazał się Mojo Rawley (co nie spodobało się fanom, ponieważ mogliśmy usłyszeć chanty “Mojo suck”.

Ta walka była jedną z tych walk które ciężko opisać. Trzymała ona tempo, nie było w niej momentów zastoju, jednakże była strasznie standardowa przez co nie działo się na niej nic wyszukanego. Początek walki był wyrównany, nie trwało to jednak długo bo chwilę później przewagę przejął Mojo Rawley. Właściwie trzeba śmiało powiedzieć że 60% tej walki należało do Mojo a 40% do Bobbiego. Po pewnym czasie walki, przewagę przejął Bobby Roode. Pomimo kilku ataków skończylo się tym co zwykle w tej walce – kontrą i przeważeniem siły przez Mojo. Z pewnością pikantność tej walce dodawał fakt że Mojo jest heelem, przez co nie krępował się w lekceważeniu Bobbiego Rooda. W pewnym momencie walki doszło do kontry ze strony Bobbiego Rooda, próba wykonania Glorious DDT poszła na marne, chwilowo przewagę znowu zdobył Mojo, a następnie ponownie doszło do próby Glorious DDT – ponownie nieudanej. Końcowa część walki odbyła się w narożniku. Bobby Roode który początkowo miał wykonać tornado DDT, następnie Glorious DDT a ostatecznie wykonał zwykłe DDT, zakończył walkę (myślę że można to nazwać delikatnym botchem).

Zwycięzca – Bobby Roode.

GALA GŁÓWNA

WWE CHAMPIONSHIP – AJ STYLES (c) vs Kevin Owens and Sami Zayn

Pierwsza walka głównej karty gal była nasycona porachunkami sięgającymi tygodni, a jej zapieczętowanie mogliśmy zobaczyć właśnie w tej walce wyznaczonej przez Daniel Bryana na jednym ze SmackDown Live.

Początek pojedynku był czysto formą zabawy psychologicznej z Aj Stylesem.  Sami i Owens praktycznie przez 5 minut nie podejmowali żadnej walki, robili ciągłe zmiany, a kiedy już jakaś delikatna walka została podjęta, jak w przypadku Zayn’a który zaczął z Stylesem techniczną przepychankę, to i tak kończyło się to ucieczką i zmianą. Po około 5 minutach zaczęła się dopiero walka. Oczywiście rozpoczęła się ona dopiero wtedy kiedy Owens i Zayn zdobyli odpowiednią przewagę nad Stylesem i mogli go spokojnie obijać. Walka na około minutę przeniosła się poza ring, gdzie to Styles został pchnięty w barierki przez Kevina Owensa. No ciągłym okładaniu, Styles wziął się w garść. Piękny frankensteiner na Samim oraz pele kick dla Owensa dały nadzieję fanom i Stylesowi na powrót do walki. Chwilę później doszło do jednego z finisherów Styles’a – Calf Crusher, wykonanego na Owensie i już mogło się wydawać że to koniec pojedynku, jednakże Owensowi pomógł Sami Zayn tym samym kończąc akcję submissinową. W nagrodę, lub za karę – jak kto woli, Sami pożegnał się z ringiem, a Owens wylądował w stalowym narożniku. Chwilę później to Sami znalazł się w ringu a Owens poza nim, doszło do odwrócenia uwagi przez Owensa poprzez wykonanie mu superkicka w momencie gdy Styles wystawił głowę poza ring. Wykorzystał to znajdujący się w ringu Sami, który wykonał Stylesowi jedną z jego firmowych akcji – Blue Thunder Bomb, po to by po chwili przypiąć Styles’a, jednakże nie do 3 a do 2. Następnie Styles wykonał kolejną kontrę na Zaynie, wykonując mu po chwili swój finisher – Flying Forearm i odliczając do 1…2…nie do 3, ponieważ przeszkodził mu w tym Owens, przerywając tym samym liczenie. Mimo ataku Owensa, kontrolę nad walką, wyrzucając z niego Zayna. Zaraz po wyrzuceniu Zayna zaatakował Owens, który wykonał nieudaną próbę Jego finisheru – Pop-up powerbomb. Finisher był nieudany przez kontrę którą zastosował Styles, przerolowując tym samym Owensa i kończąc pojedynek.

Warto wspomnieć że Styles przypiął Owensa, kiedy zawodnikiem legalnym był Sami, co oznacza że Styles nie powinien wygrać tego pojedynku, a przynajmniej nie w momencie przypięcia Owensa, gdyż to nie on był legalnym zawodnikiem. Mieliśmy później pokaz rozmowy na ten temat pomiędzy Samim,Owensem a Shanem McMahon’em, jednakże nie wniosła ona nic, gdyż Shane to zwyczajnie zlekceważył. Motyw złości obu Panów przejawił się także podczas Royal Rumble matchu gdy zaatakowali jednego z uczestników.

Zwycięzca – AJ STYLES.

SmackDown Tag Team Championship — The Usos (c) vs. Chad Gable & Shelton Benjamin (2-of-3 Falls Match)

Walka rozpoczęła się zdobyciem przewagi i to znaczącej przez Chada i Sheltona. Przez długą część walki obijali dość skutecznie Jimiego Usa który nie mógł zmienić się z bratem. Do jego osłabienia posłużyła między innymi akcja którą sami stosowali bracia Uso, czyli kopnięcie za kolano osłabiające a często nawet kontuzjujące nogę zawodnika. Jimmy przez wiekszą część był obijany aż w końcu doszło do zmiany. Zmiana z Jeyem Uso zmieniła krajobraz walki. Shelton i Chad znaleźli się poza ringiem gdzie po chwili uruchomił się w Jimmym lotnik i Shelton jak i Chad zostali zaatakowani z ringu przez Jeya. Pomimo zdobytej przewagi przez Jeya w końcu Shelton i Chad znowu wzięli sprawy w swoje ręce. Tym razem jednakże walka nie była jednostronna tylko wyrównana. Obie drużyny dawały z siebie wszystko przez co mogliśmy zaobserwować mnóstwo efektownych akcji, takich jak moonsault z narożnika poza ring, dźwignia zapięta przez liny, finisher Sheltona po którym jeden z braci Uso dał radę odskoczyć, jeden z finisherów braci Uso – Frog Splash, po którym Chad dał radę odskoczyć. W pewnym momencie bracia Uso zerwali się do akcji w nadzwyczajny sposób, mogliśmy zauważyć serię superkicków które przyjął Chad Gable, po czym Chad został przypięty i odliczony do 3 co dało braciom Uso jeden punkt. Po zdobyciu punktu przewagę przejęli Shelton i Chad po tym jak Shelton wykorzystał nieuwagę “świętujących” zdobycie punkta, braci Uso. Przewaga trwała tylko do pewnego czasu, ponieważ chwilę później doszło do przerolowania oraz zdobycia drugiego punktu przez braci Uso, co dało wynik końcowy 2:0 i zakończyło ten pojedynek.

Zwycięzcy – The Usos

Men’s Royal Rumble Match

Tutaj przedstawię Wam listę osób oraz numery z jakimi wyszli, finałową czwórkę i zwycięzcę. Dodatkowo w walce mieliśmy takie smaczki jak Corbin wyciągający poza ring zawodników i atakujący ich, przez co przez pewien czas pozostali oni poza ringiem, koncert Eliasa, Heath Slater który większość swojego uczestnictwa spędził poza ringiem i dostawał lanie od każdego zawodnika który wchodził do ringu, urodzinowa eliminacja Sheamusa (około 3-4 sekund uczestnictwa) oraz Kofi Kingston który został wyrzucony poza ring ale dotknął tylko jedną nogą podłoża ponieważ drugą trzymał mu Xavier Woods, następnie postawił nogę na pancake’ach a na koniec został wrzucony do ringu przez ówcześnie wyeliminowanego Xaviera oraz Big E.

1. Rusev
2. Finn Balor
3. Rhyno
4. Baron Corbin
5. Heath Slater
6. Elias Samson
7. Andrade “Cien” Almas
8. Bray Wyatt
9. Big E
10 Sami Zayn
11 Sheamus
12 Xavier Woods
13 Apollo Crews
14 Shinsuke Nakamura
15 Cesaro
16 Kofi Kingston
17 Jinder Mahal
18 Seth Rollins
19 Matt Hardy
20 John Cena
21 Hurricane [L]
22 Aiden English
23 Adam Cole
24 Randy Orton
25 Titus O’Niel
26 The Miz
27 Rey Mysterio
28 Roman Reigns
29 Goldust
30 Dolph Ziggler

W finałowej czwórce znaleźli się: Finn Balor, Shinsuke Nakamura, John Cena, Roman Reigns.

Zwycięzca – Shinsuke Nakamura (wybór mistrza: Aj Styles o WWE Championship).

Raw Tag Team Championship — Seth Rollins & Jason Jordan (c) vs. The Bar (Sheamus and Cesaro)

Ten konflikt jest już w powietrzu od tygodni. Po zastąpieniu Deana Ambrosa (powód: kontuzja) przez Jasona Jordana, doszło do walki o pasy mistrzowskie z The Bar, które to właśnie The Bar straciło. Walka którą mogliśmy oglądać, była swoistym rewanżem o utracone pasy.

Jednostronność. Handicap. Te dwa słowa myślę idealnie opisują przebieg tej walki. Praktycznie całą walkę stoczył Seth Rollins przeciwko Sheamusowi i Cesaro. Powodem takich wydarzeń było wydarzenie poza ringowe. Cesaro pchnął Jasona Jordana w stalowy narożnik, a on najprawdopodobniej nie zamortyzował uderzenia przez co uderzył bokiem głowy w owy narożnik. Po chwili pojawił się lekarz by sprawdzić czy wszystko w porządku i pomimo wyrażenia zgody na walkę, Jason przez cały okres pojedynku leżał na ziemi i pozostawił Setha samemu sobie. Walka bardzo jednostronna jak już wspomniałem, ponieważ to The Bar przez około 90% walki mieli nad nią kontrolę i pomimo zrywów Setha Rollinsa i dzielnej walki, to jednak przeciwko tak doświadczonym zawodnikom jak Sheamus i Cesaro a co najważniejsze tak świetnie współpracującym zawodnikom, po prostu było zbyt ciężko. W pewnym momencie pojedynku Cesaro i Sheamus wykonali swoją akcję kończącą i zakończyli pojedynek odliczając Setha Rollinsa do 3.

Zwycięzcy i nowi mistrzowie – The Bar (Sheamus and Cesaro).

Universal Championship — Brock Lesnar (c) vs. Braun Strowman vs. Kane

Przedostatnią walkę tej gali stoczył jeden z najbardziej dominujących zawodników w WWE – Braun Strowman, czerwony potwór – Kane oraz ponad 300-stu dniowy mistrz Universal, bestia – Brock Lesnar. Konflikt ten narastał od tygodni i w końcu jego wyładowanie mogliśmy obejrzeć na gali Royal Rumble.

Walka rozpoczęła się od ataku Kane’a przez Brocka Lesnara. Momentalnie do wszystkiego dołączył się Strowman wykonując splash, najpierw na obu zawodnikach naraz, a później na Brocku. Chwilę później doszło do potężnego kopnięcia w bok głowy Lesnara przez Strowmana, oraz do błyskawicznej odpowiedzi w postaci potężnego ciosu w twarz Strowmana przez Lesnara. Chwilę później doszło do nieudanej próby F5 i wykonania chokeslam’u przez Kane’a na Lesnarze. Po chokeslam’ie Lesnar oddalił się z ringu a w ringu pozostali Kane i Strowman którzy zaczęli walkę pomiędzy sobą. Po pewnej chwili walki do ringu wrócił Brock Lesnar który zaatakował krzesełkiem Strowmana. Po chwili walka przeniosła się poza ring, gdzie to Braun cisnął w barierki Lesnara. Następnie Strowman postanowił wyciągnąć dwa stoły. Jak pomyślał tak zrobił. Dwa stoły natychmiastowo znalazły się w ringu i zostały ułożone przy narożnikach. W tym samym momencie w ringu pojawił się Kane by wykonać chokeslam, jednakże Strowman wykonał kontrę i to on wykonał chokeslam oraz podjął próbę przypięcia którą przerwał Lesnar, który chwilę później otrzymał powerslam na wcześniej ustawiony stół.  Następnie zobaczyliśmy pchnięcie Stromana na stół oraz wykonanie mu chokeslam’u przez Kane’a, jednakże liczenie przerwał Lesnar. Następnie zobaczyliśmy F5 i próba odliczenia przerwana przez Strowmana. Późniejsza część odbyła się poza ringiem. Brock Lesnar wykonał dwukrotnie f5 na stoły komentatorskie, dla Strowmana i Kane’a po razie.  Następnie mieliśmy walkę Lesnar vs Strowman która przeniosła się do ringu, po to by po chwili zainterweniował Kane używając przy tym krzesełka, przez chwilę później z ringu został wyeliminowany Strowman. W tym momencie w kwadratowym pierścieniu pozostał Kane i Lesnar. Jednakże ich indywidualny pojedynek nie trwał długo, bo chwilę później Lesnar wykonał F5 Kane’owi, przypiął go i odliczył do 3.

Na sam koniec mieliśmy jeszcze pokazane jak Strowman krzyczy w stronę Lesnara tym samym zarzucając mu że to nie go pokonał, co może nam jasno dawać do zrozumienia że czeka nas kontynuacja konfliktu, szczególnie że zwycięzca Royal Rumble wybrał Aj Styles’a jako rywala na Wrestlemanii.

Zwycięzca – Brock Lesnar.

1st Women’s Royal Rumble Match

Niżej przedstawię Wam zawodniczki oraz numery z jakimi wchodziły do ringu. Z ciekawszych rzeczy warto dodać, że po zakończeniu walki pojawiła się Ronda Rousey która jasno dała do zrozumienia, mistrzynią, zwyciężczyni Royal Rumble, Stephanie oraz wszystkim fanom, że pojawić się zamierza na Wrestlemanii 34. Powód wciąż nieznany.

1. Sasha Banks
2. Becky Lynch
3. Sarah Logan
4. Mandy Rose
5. Lita [L]
6. Kairi Sane
7. Tamina Snuka
8. Dana Brooke
9. Torrie Wilson [L]
10. Sonya Deville
11. Liv Morgan
12. Molly Holly [L]
13. Lana
14. Michelle McCool [L]
15. Ruby Riot
16. Vickie Guerrero [L]
17. Carmella
18. Natalya
19. Kelly Kelly [L]
20. Naomi
21. Jacqueline [L]
22. Nia Jax
23. Ember Moon
24. Beth Phoenix [L]
25. Asuka
26. Mickie James
27. Nikki Bella
28. Brie Bella
29. Bayley
30. Trish Stratus [L]

Finałowa czwórka: Sasha Banks, Asuka, Nikki Bella, Brie Bella.

Zwycięzca – Asuka (wybór mistrzyni: nieznany).